Jej dostojna sylwetka umieszczona na dodatkowym podwyzszeniu gorowala nad dosc duzym placem katedralnym, stanowiac naprawde wspanialy obraz



Wnetrze kosciola bylo rownie pieknie urzadzone, choc stosunkow prosto i bez zadnych wykwintnych dekoracji



Jego glowna ozdoba, oprocz malowidel nad glownym oltarzem, byly rzedy bialych kolumn uwienczonych pozlacanymi glowicami, ktore wraz z pastelowym kolorem scian swiatyni wprowadzaly tam bardzo relaksujaca i przyjemna atmosfera



Natomiast troche wiecej kolorytu i tradycyjnego wygladu dodawaly kosciolowi piekne, wielobarwne witraze



Oczywiscie przed katedra krazylo dosc wielu turystow, a przede wszystkim pasazerow naszego statku, ale zauwazylismy tam tez jedna bardzo ciekawa postac



Niestety trudno nam bylo ja zidentyfikowac poniewaz ukrywala sie pod najwiekszym sombrerem jakie kiedykolwiek widzielismy



Spod Katedry Sw Sebastiana postanowilismy wybrac sie na spacer wokol miasta zaczynajac od wedrowki nad rzeke



Aby tam sie dostac musielismy obejsc kosciol, ktory z boku wygladal rownie monumentalnie ze swoimi szpiczastymi wiezami



Natomiast od tylu najpiekniej prezentowala sie glowna kopula, ktora wysoka byla na 47 metrow



Idac dalej przechodzilismy wzdluz starej zabudowy, ktora jednak mimo ze kolorowa to wcale nas zbytnio nie zachwycila, a moze dlatego ze byly to tylne sciany domow, do wygladu ktorych czesto nie przywiazuje sie wagi



Z drugiej strony towarzyszyly nam zielone laki siegajace az nad brzeg morza, na ktorych rozpoczynala sie jakas budowa i to prawdopodobnie nowej drogi



W oddali widoczny byl takze nasz statek przycumowany w porcie i dominujacy nad wszystkim co sie tam znajdowalo



A tak to wygladalo w wiekszym zblizeniu obiektywrm naszego aparatu fotograficznego, tylko zastanawialismy sie dokad ta droga miala prowadzic, bo troche dalej byl juz koniec polwyspu



Wkrotce jednak okazalo sie ze do tego miejsca ciagle byl spory kawalek drogi, ktory dzielnie przedralowalismy chowajac sie tylko co jakis czas w cieniu rosnacych przy ulicy drzew



Po drodze odkrylismy jakis zaniedbany pomnik poswiecony prawdopodobnie poleglym tamtejszym zolnierzom, ale tak naprawde to wcale nie jestesmy tego pewni



W koncu jednak dotarlismy nad rzeke, na brzegu ktorej znajdowala sie szeroka, piaszczysta plaza, gdzie krecilo sie jedynie pare osob, ale to pewnie dlatego ze bylo jeszcze dosc wczesnie



Tam tez po raz pierwszy zauwazylismy stoliki umieszczone w wodzie, przy ktorych plazowicze mogli popijajac zimne trunki zazywac chlodnej kapieli bez calkowitego zanurzania sie



Na samym koncu cypla wyrastala natomiast kilku a moze nawet kilkunasto metrowa postac Chrystusa czuwajaca nad miastem



Tuz za nim umiescil sie kolejny bar, rowniez polozony na samym brzegu rzeki, ale troche ukryty w gaszczu zieleni



Znajdowala sie tam takze wypozyczalnia sprzetu wodnego, a glownie kajakow i surfingow, na ktorych mozna bylo poplywac na szerokim rozlewisku rzecznym



Dalszy nasz spacer wiodl ciagle wzdluz podwyzszonego brzegu rzeki, na ktorym co jakis czas widoczne byly kolejne parasole swiadczace, ze ponizej drogi cigle ciagnie sie piaszczyste kapielisko



W koncu dotarlismy do malego parku, gdzie spotkalismy sie z kolejna para Polakow plynaca naszym statkiem, tyle ze oni przyjechali z Kanady



Po krotkiej chwili milej pogaduszki ruszylismy jednak w dalsza droge, poniewaz chcielismy zobaczyc w miescie jeszcze kilka rzeczy



Wkrotce tez zaglebilismy sie w brukowane uliczki starego miasta, ktore co prawda nie mialy tyle uroku co te w Salvadorze, ale byly nie mniej kolorowe



Niektore budynki az razily swoim mocnym kolorytem, a czesc z nich bylo bardzo duzymi i bogatymi obiektami



No a na ulicy mimo strasznego upalu panowal ogromny ruch, ktory oczywiscie powiekszony byl o ok. poltora tysiaca pasazerow statku, ktorzy wylegli na miasto



A sumie jednak mimo tak wielkich tlumow, ulice wygladaly bardzo czysto, ale moze to zasluga bardzo pomyslowych koszy na smieci, a pozostalych po mistrzostwach swiata w pilce noznej, ktore odbyly sie w 2014 roku w Brazylii



Po godzinnym bladzeniu po historycznych uliczkach dotarlismy do niewielkiego placu przy ktorym stala wspaniala i zabytkowa juz budowla dawnego palacu zwanego Paranagua Palace



Zbudowany on zostal tak jak i wiele innych tego typu budowli, podczas okresu swietnosci miasta w 1907 roku, a jego nazwa pochodzi od nazwiska prezydenta Bahii, Markiza Paranagui, ktory w 1881 podniosl miejscowosc Sao Jorge dos Ilheus do rangi miasta



Palac ten jest symbolem bogactwa jakie istnialo w tym regionie podczas kakaowych czasow, a obecnie miesci sie w nim urzad miasta, ktory jak sie okazalo byl dostepny do zwiedzania, choc nie wszyscy mieli ochote wspinac sie az tak wysoko w gore



  W koncu jednak oboje znalezlismy sie na pietrze, ktore sluzylo rowniez jako male muzeum zawierajac w sobie wiele historycznych zdjec i innych starych eksponatow


 
Mielismy rowniez mozliwosc zagladnac do jednej z eleganckich sal obradowych tego jednego z piekniejszych budynkow w Ilheus



A takze mozna bylo przysiasc na chwilke w chlodnym wnetrzu i wystudzic sie troche po spacerach na palacym sloncu



Z okien balkonow palacu rozlegal sie piekny widok na centrum starowki, a takze maly park znajdujacu sie na dole, na ktorym pod tym czerwonym daszkiem usiedli nasi znajomi



Patrzac natomiast troche bardziej w bok, widoczna rowniez byla piekna katedra Sw Sebastiana wyrastajaca ponad wszystkie okoliczne budynki



Po naszej karkolomnej wyprawie do ratusza przysiedlismy i my na chwilke, aby uraczyc zimnym piwem nasze spragnione gardla i przygotowac sie do dalszego marszu



A mielismy bardzo ambitne plany dotarcia do widocznego z daleka kolejnego kosciola, ktory znajdowal sie na jeszcze wyzszej elewacji, gorujac nad calym miastem



Po kilkunastominutowej mozolnej wspinaczce znalezlismy sie w miejscu, skad jak na dloni widoczne bylo cale stare miasto



Ponad dachami ktorego wylanialy sie wysokie wieze katedry wyraznie rysujace sie na tle rzeki, porosnietego zielenia wzgorza na jej drugiej stronie oraz blekitu morza w najdalszej perspektywie



Nad nami z kolei gorowal jeszcze inny kosciol zwany Igreja Da Vitoria, stojacy w historycznym miejscu orginalnego XVI-to wiecznego kosciola, ktory niestety ulegl zniszczeniu w dwoch pozarach, ostatni  raz w1887 roku   



Co prawda w 1903 roku zostal on odbudowany, ale jego architektura zostala calkowicie zmodyfikowana zupelnie pomijajac orginalny jego styl, co nie zmienilo jednak faktu, ze nalezy on do dziedzictwa historycznego miasta



Idac wzdluz murow otaczajacych dziedziniec na ktorym stoi spotkalismy pewna lokalna pania, ktora zlapala sie za glowe, ze tamtedy idziemy, bo podobno to bardzo niebezpieczne tereny i poradzila zeby nie zaglebiac sie w zadne tamtejsze uliczki



Na szczescie szlismy tamtedy w srodku dnia, kiedy normalni ludzie zazywaja sjesty, wiec udalo sie nam bez klopotow przejsc najstepnych kilkaset metrow, oczywiscie rozgladajac sie uwaznie dookola



A jak juz dotarlismy pod kosciol na szczycie to troche nam ulzylo, ze moze juz nic zlego sie nie stanie, choc nie bylo tak calkiem prosto, bo nie za bardzo moglismy znalezc do niego wejscie



Po chwili szukania okazalo sie ze byl to caly kompleks kosciola z klasztorem Urszulanek zbudowany na poczatku XX wieku w pieknym neogotyckim stylu, w ktorym znajdowalo sie rowniez male muzeum i dopiero przez nie mozna bylo dostac sie do swiatyni zwanej Igreja e Convento NS da Piedade czyli Matki Bozej Milosiernej



W koncu wiec jakos znalezlismy sie w srodku, a tam zostalismy nagrodzeni bardzo ciekawie i orginalnie wygladajacym wnetrzem tego kosciola



Przede wszystkim oltarz zbudowany zostal w postaci dioramy, wygladajac jakby jego przednia czesc byla wycieta z i wyrzezbiona z drewna a z tylu za nia znajdowal sie obraz, w ktorym krzyz byl rowniez trojwymiarowy



Ten ciekawy i bardzo elegancki styl zdobiennicta zachowany zostal w tym calym jednonawowym kosciele, ktory zaskoczyl nas swoim niewielkim rozmiarem, bo z zewnatrz wygladal duzo bardziej okazale



Jak sie jednak okazalo to w kompleksie tym oprocz kosciola i klasztoru znajdowala sie takze szkola dla dziewczat prowadzona przez Urszulanki, a dzialajaca tam juz od 1916 roku, do ktorej o dziwo nikt nam nie zabronil wstepu



Po wyjsciu na zewnatrz rozgladnelismy sie dookola ktoredy najlepiej wracac i postanowilismy podejsc jeszcze kawalek dalej, gdzie zaznaczony  byl na mapie punkt widokowy



Zostawilismy wiec kosciol za soba, a takze jakis kiedys napewno wspanialy i wygladajacy jak palac budynek, ktory niestety byl teraz bardzo zaopuszczony



Wkrotce potem znalezlismy sie na tarasie widokowym skad roztaczal sie wspanialy widok na cala okolice w kierunku morza



W zblizeniu, pieknie widoczna byla katedra, a jeszcze dalej, gdzies tam na koncu cypla ukazala sie nam jakas dziwna konstrukcja bedaca w budowie



Patrzac natomiast troche bardziej z boku wypatrzylismy rowniez nasz statek stojacy w porcie



Tuz przy tarasie widokowym udalo sie nam znalezc waskie przejscie z niezliczona iloscia schodow wiodacych prosto na dol, wiec zeby juz nie wracac poprzednia droga, zaryzykowalismy to zejscie na skroty, liczac ze wyprowadzi nas w dobre miejsce



No i udalo sie, bo wkrotce potem znalezlismy sie znowu na kolorowych ulicach centrum a nawet trafilismy na bar w ktorym pilismy piwo



Tym razem jednak juz sie tam nie zatrzymywalismy tylko podazylismy dalej w powrotna droge, ktora na szczescie byla nam juz znana 



Byl to deptak dla pieszych wiodacy prosto pod katedre, a otoczony mnostwem sklepow liczacych na wedrujacych tamtedy turystow



Trafilismy tam rowniez na wspanialy dom zbudowany w pieknym neoklasycznym stylu w latach 20-tych XX-go wieku, w ktorym kiedys mieszkal ten slawny brazylijski pisarz Jorge Amado, a obecnie po renowacji tego historycznego budynku znajduje sie tam jego muzeum tzw Casa de Cultura Jorge Amado



Kolejna postac tego pisarza znalezlismy na placu katedralnym tuz przy historycznym barze zwanym Bar Vesuvio, ktory zostal zalozony w 1910 roku przez dwoch Wlochow, zajmujac uprzywilejowana pozycje spogladajaca na front kosciola



No a jak sie juz wczesniej przekonalismy widok ten byl rzeczywiscie piekny, bo katedra byla naprawde wspanialym obiektem



Zaniepokoilismy sie tylko troche, ze cos sie musialo stac z wlascicielem tego ogromnego sombrera, bo zastalismy go zostawionego samopas, ale jak widac lezal sobie bezpiecznie, bo ciezko go bylo schowac do kieszeni



W poblizu katedry czekal juz na nas statkowy autobus, do ktorego powoli zaczeli schodzic sie ludzie, jako ze nieuchronnie zblizala sie pora odplywania



Po powrocie na statek i szybkiej kapieli znowu zafundowalismy sobie male lody i rozgladalismy sie ciekawie wypatrujac znanych nam juz obiektow



W oczekiwaniu na moment odplywania byl to rowniez czas na wymiane swoich wrazen z podrozujacymi z nami znajomymi



No a zolto-pomaranczowy zachod slonca zastal nas juz na morzu



Tam tez spedzilismy kolejny dzien, a  pobyt na statku umilala nam jego obsluga wymyslajac coraz to inne artystyczne wyroby z recznikow, zamieniajace je w roznego typu zwierzatka